زنده‌یاد دکتر سید مسیح دانشوری، در سال 1278ش در شهر نیشابور متولد شد. پدرش سیدعلی دانشوری ملقب به «حافظ الصحه و مجد الحکما»، از پزشکان نامدار دوران خود بود و شهرت فراوانی داشت. وی پس از تولد پسرش، برای یافتن نام، به دیوان لسان‌الغیب تفأل زد و بیت «مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید» پیش چشم او قرار گرفت. سیدعلی نام فرزند را سیدمسیح گذاشت. مرحوم مسیح دانشوری، سه سال نخست زندگی را در شهر نیشابور گذراند و پس از مدتی، همراه با خانواده خود، راهی ترشیز، شهر دیگری در خراسان که امروزه به کاشمر معروف است، شد. وی در آن‌جا به تحصیل پرداخت و پس از فراگرفتن مقدمات، با پیشنهاد پدر و برای تکمیل دانش، راهی مشهد شد و در مدارس تازه تأسیس شده این شهر، مانند سعادت و رحیمیه درس خواند. او پس از پایان دوره ابتدایی، با پیشنهاد و مساعدت والی وقت مشهد که با پدر مسیح دانشوری دوستی داشت، راهی تهران شد و در 17 سالگی، دیپلم خود را از دبیرستان «سن‌لوئی» تهران دریافت کرد. بعد از آن بود که مرحوم دانشوری، با علاقه‌ای که به شغل پدر، یعنی طبابت پیدا کرده‌بود، پایش را در یک کفش کرد که باید برای تحصیل طب به فرنگ برود. وسایل عزیمت او به فرنگ، در سال 1302ش فراهم شد و مسیح دانشوری جوان، در 24 سالگی، برای آموختن علم پزشکی به فرانسه رفت و در دانشکده طب پاریس به تحصیل پرداخت. او پس از گذراندن دوره عمومی، دوره تخصصی بیماریهای ریوی را با عالی‌ترین نمرات طی کرد و با دریافت مدرک تخصصی پزشکی، راهی ایران شد تا در خدمت هموطنانش باشد.
دکتر دانشوری در سال 1309ش وارد تهران شد. او به عنوان نخستین متخصص بیماریهای ریوی در ایران، در ابتدای کار به طبابت در بیمارستان‌های تهران مشغول بود. مدتی بعد به این نتیجه رسید که کشور نیازمند توجه جدی به مقوله بیماریهای ریوی و بهویژه بیماری واگیردار و بسیار خطرناک سل است
در دهه 1310 خورشیدی، عمارت مظفرالدین‌شاه در شاه‌آباد، کلاً متروکه شده و رو به خرابی بود. دکتر مسیح دانشوری با دردسرهای فراوان و پس از طی موانع متعدد، سرانجام توانست با حمایت مالی خیّران تهرانی، رضایت حکومت وقت را برای احداث بیمارستان تخصصی مسئولین در این مکان به دست آورد. این نخستین بیمارستان از نوع خود در ایران بود. با آغاز به کار بیمارستان مسئولین که در محل فعلی بیمارستان مسیح دانشوری قرار داشت، بیماران از اقصی‌نقاط کشور به آن مراجعه می‌کردند و در دهه 1320ش، با توسعه بیمارستان، امکان نگهداری از مسلولین بی‌بضاعت نیز، فراهم شد.