مرکز تحقیقات بیماریهای تنفسی کودکان

ارتباط بین آسم دوران کودکی با پیدایش بیماری انسدادی مزمن ریه در بزرگسالی

The Association Between Childhood Asthma and Adult Chronic Obstructive Pulmonary Disease

در مطالعات متعدد این نکته عنوان گردبده است که کودکان مبتلا به آسم در دوران کودکی، با افزایش سن، با احتمال یشتری نسبت به کودکان غیر آسمی در بزرگسالی، به بیماری مزمن انسدادی ریه مبتلا می گردند. همچنین بیماران بزرگسال مبتلا به بیماری انسدادی ریه نیز، در مقایسه با بالغین سالم، مشکلات تنفسی بیشتری را در دوران کودکی خود به خاطر می آورند.

شواهد موجود در تایید این همراهی، تنها در همین اواخر، در دسترس قرار گرفته است. نتایج حاصله بر اساس مطالعه ای در استرالیا بوده است که از سال 1957 آغاز گردیده است. در یک آمارگیری از 30000 کودک 7 ساله، یک گروه متشکل از 479 کودک مبتلا به آسم (بر اساس پرسشنامه)، و یک گروه کنترل از کودکان سالم، ولی با شرایط مشابه با کودکان آسمی، تحت مطالعه و بررسی بیشتر قرار گرفتند. هر دو گروه، تا سن پنجاه سالگی، مکررا در فواصل هفت ساله، با ارزیابی های مکرر بالینی، تکمیل پرسشنامه و مطالعه کارکرد ریوی ،از نزدیک پیگیری شدند. در سن پنجاه سالگی، کلیه شرکت کنندگان در هر دو گروه، از نظر ابتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه، بررسی گردیدند. تشخیص بیماری مزمن انسدادی ریه بر اساس نسبت FEV1/FVC<0.7به دنبال استفاده از داروهای گشادکننده برونش (برونکو دیلاتور) گذاشته می شد.

در مقایسه با کودکان کنترل، کودکانی که در سن هفت سالگی، علایم آسم شدید را دارا بودند، در سن 50 سالگی، 32 برابر احتمال ابتلای بیشتری به بیماری مزمن انسدادی ریه را نشان می دادند. در مقایسه با گروه فوق، در کودکان مبتلا به آسم با شدت کمتر، احتمال ابتلا به بیماری مزمن ریه، 10 برابر می گردید. در حالی که کودکان با آسم خفیف یا متناوب در سن هفت سالگی، در بزرگسالی، به بیماری مزمن انسدادی ریه مبتلا نبودند. نکته جالب در این بود که، کشیدن سیگار در هر دو گروه آسمی و غیر آسمی، شیوع یکسانی داشت و با کاهش سریع تر در عملکرد ریه همراه نبود و ارتباطی با وقوع بیشتر بیماری مزمن انسدادی ریه در پنجاه سالگی نداشت.

از محدودیت های این مطالعه می توان به تعاریف آسم و بیماری مزمن انسدادی ریه اشاره نمود. در سال 1957، استفاده از پرسشنامه برای تعیین وجود آسم، کافی به نظر می رسید. در همان هنگام، بیماری مزمن انسدادی ریه نیز بر اساس نسبت FEV1/FVC<0.7، تعریف می گردید. با وجود اینکه، این تعریف در حال حاضر همچنان برای تشخیص بیماری مزمن انسدادی ریه به کار می رود، تظاهری از آسم نیز به شمار می آید.

مولفین، این طور نتیجه گیری نمودند که کودکان با آسم شدید در خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه در بزرگسالی می باشند. این نتیحه گیری، با درنظرگرفتن ارتباط بین شدت بیماری/پاسخ، تشدید می گردد که بر این اساس، خطر ابتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه در سنین بزرگسالی، در افراد با سابقه آسم شدید در دوران کودکی بیشتر می باشد در حالی که آسم خفیف یا متناوب در دوران کودکی، با افزایش خطر بیماری مزمن انسدادی ریه در بزرگسالی همراه نمی باشد.

هر دو اختلال آسم کودکی و بیماری مزمن انسدادی در بزرگسالی از اختلالات شایع بوده و بنابراین ممکن است هر دوی آنها در یک فرد اتفاق بیفتند. ولی ارتباط شدت/پاسخ، احتمال یک ارتباط علت و معلولی را بیشتر می سازد.

مکانیسمی که آسم کودکی، در بزرگسالی به بیماری مزمن انسدادی منجر گردد، هنوز ناشناخته می باشد ولی احتمال می رود که در ارتباط با تجدید ساختار (remodeling) مجاری هوایی باشد که در زمینه التهاب پایدار مجاری هوایی در آسم شدید رخ می دهد. در صورت صحت این فرضیه، استفاده از درمان های ضدالتهابی نظیر کورتیکوستروئیدها، در موارد آسم شدید کودکی، بخصوص مهم می گردد.

Thorax. 2014 Mar 31