درمان
ریفلاکس گاستروازوفاژیال: ریفلاکس می تواند باعث افزایش مقاومت راه های هوایی و افزایش تحریک پذیری آنها شود. بیماران مبتلا به آسم 3 برابر بیشتر از سایر افراد ممکن است دچار GERD نیز باشند. درمان های شدید ضد ریفلاکس ممکن است علائم آسم را بهبود بخشند و سبب بهتر شدن عملکرد ریوی در بیماران انتخابی شوند. مهارکننده های پمپ پروتون، ضد اسیدها و مهار کننده های گیرنده های H2 داروهایی هستند که در درمان مورد استفاده قرار می گیرند. درمان بیماران مبتلا به آسم با تئوفیلین می تواند سبب کاهش تن اسفنکتر تحتانی مری و تشدید GERD در بیمار شود.
سینوزیت: 50% بیماران آسمی بیماری سینوس همراه دارند. سینوزیت مهم ترین عامل تشدید علائم آسم است. سینوزیت حاد و یا مزمن می تواند باعث بدتر شدن علائم راه های هوایی شود. طول درمان سینوزیت حاد 10 روز است.
آسم شبانه: مشکل کلینیکی قابل توجه که نیازمند برخورد شدید می باشد. از پیک فلومتر باید به منظور بررسی علائم بیمار و دخالت به موقع در صورت نیاز استفاده شود. آپنه در زمان خواب، GERD، و سینوزیت باید در صورت وجود کنترل شوند.
آگونیست های طولانی اثر گیرنده بتا دو به صورت خوراکی و استنشاقی، تعدیل کننده های لکوترینی، کورتیکواستروئیدهای استنشاقی در این بیماران در زمان مناسب باید تجویز شوند. استفاده از تئوفیلین آهسته رهش یکبار در روز و تغییر زمان استفاده از کورتیکواستروئیدهای خوراکی به بعد از ظهر می توانند مفید واقع شوند.
انسداد راه های هوایی (بررسی کاربردی): FEV1 و PEF. PEF قابل حمل و ارزان است. اندازه گیری مرتب اطلاعات و بررسی پاسخ به درمان در کنار سایر پارامترها جهت تعیین شرایط بیمار و نیاز به بستری مفید است.
ملاحظات تغذیه ای: بیماران با وزن بالا ریسک بالایی برای ابتلا به آسم دارند. بر اساس گایدلاین های GINA 2015 بیماران چاق مبتلا به آسم عملکرد ریوی پایین تر و بیماری های همراه بیشتری نسبت به بیماران مبتلا به آسم با وزن نرمال دارند. کنترل علائم آسم در بیماران چاق سخت تر بوده و کاهش وزن به میزان 10 –5 % می تواند سبب بهبود کنترل آسم و ارتقاء کیفیت زندگی در بیماران شود. آلرژی غذایی به عنوان محرک آسم ناشایع است. سولفیت ها می توانند در حمله شدید آسم دخیل باشند و در بیماران حساس باید پرهیز شوند.
پرهیز: تماس با محرک ها و آلرژن ها سبب افزایش علائم آسم و حمله حاد بیماری می شود. نتایج تست پوستی جهت ارزیابی حساسیت به آلرژن های دائمی داخل منزل مورد نیاز است. بیماران باید از آلرژن های شناخته شده که باعث تشدید بیماری و بروز علائم در آنها می شوند پرهیز کنند. سایر عواملی که باید از آنها پرهیز شود شامل موارد زیر هستند:
دود سیگار
فعالیت خارج از منزل در زمان آلودگی هوا
استفاده از بتا بلاکرها
دوری از آسپرین و سایر ضد التهاب های غیر استروئیدی در صورتیکه فرد به آنها حساس باشد.
دوری از سولفیت ها و سایر افزودنی های غذایی که بیمار ممکن است به آنها حساس باشد.
تماس هاس شغلی
