رویکرد کلی
رویکرد کلی به درمان حمله آسم شامل استفاده از برونکودیلاتورهای استنشاقی (آلبوترول)، همچنین داروهای ضد التهابی (گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک) است. درمان حمایتی در کودکان با حمله حاد آسم شامل استفاده از اکسیژن مکمل و مایعات در صورت نیاز و مانیتورینگ بیمار به منظور بررسی پاسخ مناسب به درمان می باشد.
داروها
برای کودکان با حمله خفیف آسم گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک معمولا در صورت عدم بهبود علائم انسدادی راه های هوایی پس از درمان اولیه با بتا آگونیست های استنشاقی به رژیم درمانی اضافه می شوند. کودکان مبتلا به حمله حاد آسم متوسط تا شدید باید در اولین فرصت ممکن گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک را دریافت کنند. سایر داروها که ممکن است به رژیم درمانی کودک در موارد حمله حاد متوسط تا شدید اضافه شوند شامل Ipratropium bromide نبولایز، منیزیم سولفات داخل وریدی و بتا آگونیست های تزریقی می باشند.
اکسیژن درمانی
بسیاری از بیماران مبتلا به حمله حاد آسم متوسط تا شدید به دلیل حضور V/Q mismatch دچار هیپوکسمی هستند. اگرچه در بیشتر بیماران هیپوکسمی خفیف بوده و نیاز به اکسیژن مکمل ندارند. بتا آگونیست ها ممکن است این mismatch را با افزایش اتساع عروق ریوی در نواحی ای از ریه که تهویه ضعیفی دارند، تشدید کنند. اکسیژن مرطوب شده در صورت نیاز برای نگه داری درصد اشباع اکسیژن بالای 92% باید تهیه شود. تمام داروهای نبولایز نیز باید توسط اکسیژن و با سرعت L/min8 –6 به بیمار داده شود.
نظارت
توالی نظارت بر بیمار بر اساس شدت بیماری و پاسخ به درمان اولیه متفاوت می باشد. ولی در بیشتر بیماران این زمان حدود 20 تا 30 دقیقه یکبار در ساعت اول درمان می باشد. در بیمارانی که نیاز به ادامه درمان با نبولایزرها را دارند همچنان باید هر 20 تا 30 دقیقه یکبار ویزیت شوند.
گازهای خون شریانی
در کودکان مبتلا به آسم حاد به ندرت نیاز به ABG است. اکسی هموگلوبین توسط پالس اکسی متری قابل اندازه گیری می باشد. در ICU اندازه گیری PaCO2 در ABG پس از رسیدن شرایط بالینی بیمار به یک سطح پایه می تواند در تعیین شدت بیماری موثر باشد. CO2 انتهای بازدمی را می توان توسط کاپنومتری به سادگی اندازه گیری کرد.
رادیوگرافی قفسه سینه
عفونت های ویروسی سیتم تنفسی فوقانی مهم ترین عامل تحریک ویزینگ در کودکان می باشند. حضور تب پایین در کودکان مبتلا به حمله حاد آسم اغلب پزشکان را به منظور تشخیص پنومونی نسبت به انجام CXR ترغیب می کند. امکان یافتن CXR اختصاصی در این شرایط بسیار پایین است مگر در حضور یافته های فوکال در معاینه (مانند کراکل یا کاهش صداهای تنفسی)، تب (>39) و یا بیماری شدید.
