مرکز تحقیقات بیماریهای تنفسی کودکان

واکنش‌های کودکان به درد معمولاً شبیه واکنش‌های والدینشان است. کودکان اغلب تحت تأثیر واکنش‌های احساسی والدین نسبت به  علائم بیماری خود هستند تا خود صدمه. ویولون اصطلاح "مراقبت مشروط" را برای توضیح توجه انتخابی والدین به شکایات فیزیکی فرزندانشان و نادیده گرفتن نیازهای عاطفی آنان ابداع کرده است. این سبک واکنش های والدین رفتارهای بیمارگون را در دوران کودکی تقویت می کند. والدین ناکارآمد یا بی‌توجه، ممکن است به پیدایش رفتار سوماتیزه
(جسمانی سازی) در بزرگسالی نیز کمک کنند. اگرچه الگو ‌برداری از رفتار والدین به هنگام بیماری اهمیت دارد، پرورش نامناسب‌ تأثیر به سزایی را در پیدایش و گسترش رفتار سوماتیزه دارد. والدینی که سبک دلبستگی ناایمن را ترویج می‌کنند باعث رفتارهای سوماتیزه بعدی در کودک می شوند. در تأیید این مطلب می توان گفت، توجه گزینشی به علائم بیماری کودک و بی توجهی به سایر اشکال مراقبت جویانه یا دلبستگی ممکن است منجر به مدلی شود که در آن کودک معتقد است که مراقبت تنها زمانی ارائه می شود که بیمار است و یا درد جسمی داشته باشد. کودکانی که در این محیط پرورش می یابند یاد می گیرند که از درد فیزیکی برای انتقال ناراحتی عاطفی استفاده کنند. در بزرگسالی هم از زبانی استفاده می کنند که به آن عادت کرده اند. آنها به جای بیان مستقیم واکنش های عاطفی، از دردهای  فیزیکی صحبت می کنند. این رفتار گیج کننده منجر به ارتباط بین فردی ناسازگار شده و توانایی مقابله با تعارضات بین فردی را کمتر می کند. آنها ناراحتی و اضطراب خود را در مورد مسائل عاطفی با افزایش تقاضای مراقبت از طریق علائم جسمی بیان می کنند[1].

منبع:

1.Stuart, Scott, and Russell Noyes Jr. "Attachment and interpersonal communication in somatization." Psychosomatics 40.1 (1999): 34-43.‏